Postęp w stomatologii i materiałach stomatologicznych był powolny, ale ciągły, zbieżny z postępem w innych naukach. Niezależnie od epoki, różne materiały, które się pojawiały, miały istotny wpływ na ówczesną technologię odbudowy. Praktyka medycyny jamy ustnej rozpoczęła się już 3000 lat p.n.e., a stosowanie materiałów stomatologicznych również nastąpiło w tym samym czasie.

Początek

Materiały do jamy ustnej po raz pierwszy użyto w 2500 r. p.n.e. Most Złotej Korony pojawił się między 700 a 500 r. p.n.e. Celsus w Rzymie w I w. n.e. używał waty, ołowiu i innych substancji do wypełniania dużych ubytków próchniczych watą, ołowiem i innymi substancjami, aby zapobiec łamaniu się zębów podczas procesu ekstrakcji, co może być najwcześniejszym materiałem do wypełnień próchnicy. W czasach dynastii Tang w Chinach (od VII do X w. n.e.) odnotowano stosowanie pasty srebrnej do wypełniania zębów. Głównymi składnikami pasty srebrnej są srebro, rtęć i cyna, które są bardzo podobne do współczesnego amalgamatu. Od 1500 r. p.n.e. rozwój medycyny jamy ustnej był powolny, a główny postęp w tym okresie polegał na odtwarzaniu brakujących zębów i wypełnianiu próchnicy. Według zapisów, między 1050 a 1122 r. n.e. ludzie wypełniali ubytki mielonym kadzidłem, ałunem i miodem. Około 1480 roku Włoch Johannes Arcolanus wypełnił próchnicę płatkami złota, co stanowiło kolejny krok naprzód w dziedzinie wypełnień. W 1548 roku Walter Herman napisał pierwszą monografię poświęconą medycynie jamy ustnej, która miała istotny wpływ na rozwój materiałów do wypełnień jamy ustnej.

Szybki rozwój

Na początku XVII wieku chemia i fizyka rozwijały się dynamicznie. W XVIII wieku nastąpił gwałtowny rozwój stomatologii. Niektórzy uważają, że monografię Pierre'a Faucharda opublikowaną w 1728 roku można uznać za początek nowoczesnej medycyny jamy ustnej. Praca obejmuje wiele dziedzin stomatologii, a także opisuje różne materiały i techniki odtwórcze stosowane w tamtym czasie. Należą do nich metody wytwarzania protez zębowych z kości słoniowej. W 1756 roku Pfaff opisał metodę pobierania wycisku z jamy ustnej za pomocą wosku i odlewania modelu za pomocą kalcynowanego gipsu. W 1770 roku Jean Darcet zaczął stosować stopy o niskiej temperaturze topnienia w stomatologii. W 1792 roku Francuz de Chamant opatentował metodę wytwarzania zębów porcelanowych, co doprowadziło do pojawienia się porcelanowych wkładów na początku XIX wieku.

Wiele współczesnych materiałów do wypełnień i materiałów pomocniczych było stosowanych w przeszłości, ale odpowiednie zasady naukowe zostały ustalone dopiero niedawno. W przeszłości ich stosowanie odbywało się wyłącznie ręcznie, a jedynym „laboratorium” była jama ustna pacjenta.

Stopniowo ulepszaj

Badania nad amalgamatem w połowie XIX wieku wzbudziły ogromne zainteresowanie w nauce o materiałach stosowanych w jamie ustnej i nadal jest on ważnym materiałem wypełniającym zęby boczne. W tym samym czasie pojawiły się również doniesienia o badaniach nad ceramiką i złotą folią. Aż do niezwykłych prac badawczych, rozpoczętych przez G.V. Blacka w 1895 roku. Te rozproszone osiągnięcia naukowe zostały udoskonalone. Gutaperka, odkryta w 1842 roku, została użyta do wypełnienia kanału korzeniowego w 1847 roku. W połowie XIX wieku pojawiły się kolejno cementy na bazie tlenku cynku i eugenolu oraz cement fosforanowo-cynkowy, które są stosowane do dziś. W połowie XIX wieku do produkcji baz protez zębowych używano wulkanizowanej gumy, która przetrwała prawie 90 lat. Stopniowo została zastąpiona bazami metakrylanowymi dopiero w 1937 roku.

Zaawansowane materiały

Od początku XX wieku rozwój materiałów stomatologicznych charakteryzował się udoskonalaniem i ulepszaniem różnych stosowanych materiałów, a synteza chemiczna i modyfikacje fizyczne zaczęły być przeprowadzane w jasno określonych celach. W tym okresie żywica akrylowa zastąpiła wulkanizowaną gumę w produkcji protez całkowitych i baz protez częściowych; odlewane bazy protez częściowych i uzupełnienia z metali nieszlachetnych; aparaty ortodontyczne ze stali nierdzewnej oraz stosowanie różnych elastycznych materiałów wyciskowych itp. Miało to na celu udoskonalenie technologii leczenia klinicznego jamy ustnej.

Dzięki udoskonaleniu i udoskonaleniu, rozwój proszek porcelanowo-metaliczny , ceramiczny proszek dentystyczny , I materiały do cyfrowej renowacji jamy ustnej Materiały te rozwijają się stopniowo. Obejmują one cały obszar odbudowy stomatologicznej, od wypełnień pojedynczych zębów po mosty o dużej rozpiętości. Dostępny jest szeroki zakres poziomów przezierności, aby dopasować się do indywidualnych potrzeb pacjenta i preferowanej techniki pracy stomatologa. Produkty stomatologiczne BAOT zostały w pełni sprawdzone w eksperymentach klinicznych i na rynku globalnym. Stabilna jakość i rozsądne ceny sprawiają, że produkty te cieszą się coraz większą popularnością.

Chociaż zastosowanie materiałów stomatologicznych ma długą historię, nauka o materiałach stomatologicznych, jako samodzielna dyscyplina, rozwinęła się dopiero w XX wieku. Przed rokiem 1900 jedynie niewielka liczba osób specjalizowała się w badaniu materiałów stomatologicznych. Obecnie na świecie istnieje znaczna liczba dobrze wyszkolonych specjalistów z profesjonalną wiedzą z zakresu stomatologii, fizyki, chemii i inżynierii, zaangażowanych w badania i nauczanie w tej dziedzinie. W tym czasie w Wydziałach Stomatologicznych wielu uniwersytetów medycznych utworzono specjalne pracownie dydaktyczne i badawcze, pracownie badawcze lub centra materiałów stomatologicznych, a także uruchomiono kursy materiałów stomatologicznych. Nauka o materiałach stomatologicznych nadaje również stopnie magisterskie i doktorskie w tej dziedzinie oraz kształci wyspecjalizowane talenty w sposób planowy, tak aby badania nad materiałami stomatologicznymi stale się rozwijały. Prawdziwe znaczenie przenikania się różnych dyscyplin. Od czasu ustanowienia pierwszej normy jakości dla produktów stomatologicznych (specyfikacji jakości amalgamatu) w 1920 roku ustanowiono międzynarodowe standardy dla różnych materiałów, instrumentów i sprzętu stomatologicznego. W tym przypadku materiałoznawstwo ustne rozwinęło się stopniowo w samodzielną naukę podstawową, posiadającą swoją wartość akademicką i wysoki poziom teoretyczny.